Doping verdient geen tweede kans

We schreeuwen het allemaal uit volle borst: doping moet de sport uit. Maar vandaag zag ik de doping nog steeds rondrijden in de Amstel Gold Race. Fietsend in een blauw Garmin shirt met nummer 51 en luisterend naar de naam Thomas Dekker. En terwijl hij door het beeld rijdend hoor ik Mart Smeets het probleem van de sport uitspreken: Iedereen verdient een tweede kans. Nee meneer Smeets, mag je dat zeggen? Nee, dat mag je niet zeggen!

Iedereen verdient een tweede kans geldt voor het leven , maar niet voor de topsport.  Topsport heeft geen genade, kent geen tweede kans en telt je laatste prestatie. En als je laatste resultaat een positieve dopingtest is moet je daarop afgerekend worden. Op het schavot, veroordeeld worden en nooit meer terugkeren. En de tweede kans krijg je door een normaal leven te gaan lijden.

De sport houdt zijn eigen dopingprobleem in stand, maar ja een junk zelfstandig laten afkicken is ook niet mogelijk. Kortom er moeten regels komen in de sport. Laat ik het wielrennen maar weer eens als voorbeeld nemen op een dag als vandaag.  Wil je de doping echt weren uit de sport moeten er strenge regels komen, met als uitgangspunt dat de renner altijd zelf verantwoordelijk is. 

Er moet er een duidelijke dopinglijst komen, twee om precies te zijn.Op de ene lijst komen de lullige dopingmiddelen, de hoestdrankjes van deze wereld. Middelen die door een moment van onoplettendheid genomen worden. Echter je bent topsporter en daar hoort bij dat je weet wat je doet, dus schorsen voor twee jaar. Daarnaast komt de lijst met echt dopingmiddelen. Wordt je betrapt op een middel wat hier op staat volgt een levenslange uitsluiting. Deze middelen neem je niet per ongeluk, deze neem je bewust en met een doel. Dus mag je er ook op afgerekend worden.

Maar niet alleen de renner moet gestraft worden, ook de ploeg waarin zo’n renner rijdt. Deze is namelijk verantwoordelijk voor zijn renners. Wordt je renner betrapt krijg je als ploeg een boete van laten we zeggen een ton en raakt hij zijn Pro tour licentie kwijt voor het komende jaar. Want de verantwoording voor een dopingvrije sport ligt  ook bij de teams zelf. Die horen te weten wat de renners doen en hoe zij zich medisch laten verzorgen. Nu ontspringt de ploeg vaak de dans en schuiven zij alle schuld in de schoenen van de renner. En mocht de ploeg echt onschuldig zijn, dan starten ze maar een civiele procedure om alles te verhalen op de renner.

(Team)artsen die gepakt worden op het toedienen van doping, moeten ook per direct en levenslang hun licentie, om als sportarts te mogen functioneren, afgepakt worden. Er mag geen enkele clementie zijn voor doping in de sport. Elke vorm van genade zorgt ervoor dat de doping blijft regeren in sport. 

Als we eerlijke sport willen, moeten we dit ook eisen.

Anders blijven we een sport houden waarin figuren als Gilbert, Armstrong, Pantani en Ullrich een heldenstatus krijgen toebedeeld door een slapjanus als Mart Smeets……