Sport; het zou toch gezond moeten zijn

In mijn vorige blog over darten gaf ik aan dat een sport gezond hoort te zijn. En binnen 24 uur wordt ik geconfronteerd met een nieuwsbericht wat het tegendeel bewijst. Een beangstigend moment op een sportveld wat we de laatste jaren te veel hebben gezien; een hartfalen bij een sporter in topvorm.

Internet zal weer vol staan met filmpjes over dit incident waar een speler van Livorno in elkaar zakt na een hartaanval. Ik heb ze niet gezien en ik hoef ze ook niet te zien. Zo ben ik ook blij dat ik het ineenzakken van Muamba tijdens Tottenham Hotspurs en Bolton Wonderes niet gezien hebt. De beelden van Marc-Vivien Foe staan nog te vers in mijn geheugen en dat was in 2003, maar na 9 jaar nog steeds niet vergeten. Om nog maar te zwijgen over de schandalige beelden van de RAI tijdens de Giro van de val van Wouter Weylandt. Ik wordt er weer misselijk van.

Dramatische beelden van een gebeurtenis die in het normale leven ook dagelijks gebeuren. Maar toch lijken ze in de sportwereld nog meer indruk te maken. Allereerst omdat het gebeurd bij een persoon die vele kennen en zelfs bewonderen. Maar ik denk dat het juist het contrast dat een gezonde afgetrainde sporter tijdens een sportwedstrijd in elkaar zakt aan een lichamelijk falen een ieder angstig maakt. Als een goed getrainde, medisch begeleide, sporter het al gebeurd, komt het ineens dichtbij en zichtbaar.

Blessures en verwondingen horen bij de sport, dat weet iedereen en accepteert iedereen. Maar de dood hoort er helaas ook bij, maar daar willen we niet bij stil staan. Autosport, wielrennen en alle andere dare devil sport zullen nooit magere hein als deelnemer kunnen uitsluiten. Gek genoeg maakt het misschien de sport juist wel groter, althans de helden in de sport.

Grote sporters zijn verloren gegaan door hun sport. De autosport heeft misschien wel zijn meeste helden verloren, denk alleen maar aan Ayrton Senna en Giles Villeneuves. Zeker de dood van Senna, en van Ratzenberger tijdens de zelfde Grand Prix, staan mij nog bij. Maar toch is dat het vreemde aan de mens, je blijft de sport gewoon volgen en bewonderen.

Het versterkt het juist misschien wel. Van de week kwam ik toevallig bij een nieuwsbericht over de dood van Fabio Cassartelli, de wielrenner die verongelukte tijdens de Tour de France in 1995. De beelden en de gevoelens kwamen naar boven. Dusdanig dat ik er een blog over heb geschreven en van plan was vanavond te posten. Maar ik moet er nu even niet aandenken. Het is zo onlogisch de dood in de sport.

Sporten hoort gezond zijn, sporters horen een voorbeeldfunctie te hebben. En dus niet in elk te zakken op een voetbalveld, dat tart elke vorm van logica. Voor vele vormt sport het hart van hun leven en vandaag heeft er weer een hart het begeven….