Al jaren loop ik te zeuren dat het grote geld het voetbal verpest. Chelsea had als eerste een suikeroom en het laatste jaar was Manchester City de club van het allergrootste geld. Er werd met miljoenen gesmeten alsof het confetti was. Verwerpelijk was het en nooit zou ik kunnen genieten van een gewonnen prijs door zo’n club met meer geld dan beleid. Tot vandaag..
In Engeland werd de titelstrijd op de laatste speeldag beslist, maar zeker was het dat de titel naar een club uit Manchester zou gaan. United en City stonden samen bovenaan, maar City had een duidelijk beter doelsaldo. Dus Manchester City had genoeg aan overwinning op de laatste speeldag tegen de Queens Park Rangers, die nog vol in strijd om degradatie zat. Aangezien Manchester City al hun thuisduels dit seizoen had gewonnen zou het een walkover moeten worden.
Dit leek het ook te worden toen City op 1-0 voorsprong kwam en QPR met 10 man verder moest. Maar het onmogelijke leek toch te gebeuren, doordat QPR eerst op 1-1 en later zelfs op 1-2 kwam. Een stunt leek in de maak, zeker omdat Manchester United uit bij Sunderland zijn plicht deed en won. Het grote geld leek toch niet te overwinnen en ik zou er van moeten smullen, maar toch kreeg ik langzaam sympathie voor City. Ik zag namelijk een elftal dat er alles aan deed om alsnog die titel binnen te halen.; ik zag een stadion vol supporters die al hun emotie in de strijd gooide.
Terwijl in Sunderland het eindsignaal klonk kopte City de 2-2 binnen en waren er nog een paar minuten te spelen. In Sunderland dacht United al kampioen te zijn, maar bij de 2-2 zag je de angst in de ogen van supporters. Het zou toch niet met nog 2 minuten te spelen bij Manchester City. Maar het onmogelijke gebeurde echt. In de 94e minuut schoot Agüera Manchester City naar de overwinning en daarmee naar de eerste titel sinds 1968.
Wat daarna gebeurde was prachtig en indrukwekkend. Bij een club waar geld de boventoon voerde, namen emoties de overhand. Supporters bestormde massaal het veld, omdat ze simpelweg geen raad wisten met hun emoties. Volwassen mannen die huilde als kleine kinderen, wildvreemde die elkaar in de armen vlogen. Na al die jaren van vernedering door de buurman United waren eindelijk zij weer de beste! Maar het mooiste vond ik nog wat daarna gebeurde. Er werd omgeroepen of men het veld weer wilde verlaten, want anders kon de beker niet uitgereikt worden. Mede supporters wenkte en riepen de fans terug de tribune op. En het gebeurde gewoon, men verliet vrijwillig het veld en het feest kon verder gaan.
Ik heb vanmiddag genoten van een club met niet alleen het meeste geld, maar vooral met pure emotie. Supporters waren vandaag zielsgelukkig en beleefde de mooiste dag in hun leven. En ik gun het ze van harte....
Tidak ada komentar:
Posting Komentar