De waarde van een minuut stilte

Een  minuut stilte, vaak ter nagedachtenis van iemand, maar ook om stil te staan bij wat gebeurd is. Afgelopen vrijdag deden we het massaal op de nationale dodenherdenking, zaterdag klein bij de voetbal ter nagedachtenis van een overleden lid en sponsor en vandaag groots in Italië tijdens de Giro d’Ítalie voor de vorig jaar verongelukte wielrenner Wouter Weylandt. Elk op zijn eigen manier indrukwekkend, elk met zijn eigen betekenis en elk met zijn eigen dubbele lading. Zo ook de minuut voor Wouter Weylandt. Een minuut aan het begin van een rit, die eindigt met een grote valpartij op hoge snelheid.

Het was de derde etappe in de Giro van 2011 dat Wouter Weylandt in een afdeling met zijn pedaal bleef haken achter een muurtje en met duizelingwekkende snelheid onderuit ging. Er was geen redden meer aan en dankzij de sensatiezoekende RAI was het live op tv te zien hoe Wouter Weylandt leegbloeden. Eens te meer werd duidelijk dat wielrennen een sport is waar de dood in meerijdt. Er kwam veel kritiek op de organisatie, zeker over ritten die nog moesten komen. Gelukkig werd er actie ondernomen en werden levensgevaarlijke afdalingen, die nog moesten komen, aangepast of zelfs geschrapt.

Het is het dilemma waar de sport altijd mee worstelt, de veiligheid van de sporters en de aantrekkelijkheid van de sport. Er gaat zoveel geld in de topsport om dat kijkcijfers bepalend zijn en alles daaraan ondergeschikt is. Gelukkig is men in staat om bijvoorbeeld in de autosport de veiligheid te verbeteren, maar in vele andere sporten is dit onmogelijk, zonder de ziel van de sport aan te raken. Wielrenners zouden eigenlijk beschermende kleding moeten dragen, vechtsporten zouden verboden moeten worden en medisch toezicht zou onafhankelijk moeten worden.

De veiligheid en gezondheid van sporters zijn een rekbaar begrip voor bestuurders, sponsoren en medische teams geworden. De grens wordt opgezocht door simpelweg te wachten tot het fout gaat. De voorbeelden van kerngezonde sporters die overleden aan een hartfalen zijn niet meer op één hand te tellen de afgelopen tijd. Maar grondig onafhankelijk onderzoek hiernaar gebeurd eigenlijk niet, want de sport houdt zijn deuren dicht. Iedereen weet dat doping en zware overbelasting hieraan te grondslag ligt, maar niemand die het durft aan te tonen. De miljardenindustrie van de sport laat dit namelijk niet toe.

Hoezeer ik ook sportliefhebber ben, toch vervloek ik deze wereld waarin een mensenleven vele malen minder waard is dan een reclamecampagne. Elk dodelijk ongeval leidt tot een kortstondig opleven van menselijk normen in de sport, maar helaas verliest deze het weer snel van de waanzin. Een waanzin, die vandaag mij weer duidelijk werd in het wielrennen bij de Giro. De derde etappe begon met minuut stilte ter nagedachtenis van een gevallen renner, maar eindigde met een flinke valpartij tijdens de massasprint.

Nu lijkt het misschien dat ik vooraan sta om met de vinger te wijzen naar de sport zelf alsof zij de hoofdschuldigen zijn. Maar ik besef dat ik naar mezelf moet wijzen als sportliefhebber. Want ben ik niet diegene die elke minuut wielrennen op tv wil zien, ben ik niet diegene die een blogt schrijft over een saai wielervoorjaar, ben ik niet diegene die smult als er crashes zijn in de Formule 1, ben ik niet diegene die meer en beter verlangt van de sport.  Ben ik niet diegene die doof is tijdens de minuut stilte……..