Blij een watje te zijn

Er zijn van die momenten dat je gewoon moet toegeven dat je watje bent. De laatste 24 uur moet ik het dan eerlijk toegeven: ik ben een watje. Ruim een week geleden zijn bij mij de amandelen operatief verwijderd en ik ben er nog steeds niet van hersteld. Donderdagnacht ging de wond zelfs weer open en stroomde het bloed uit mijn keel. Ach wat belde ik zielig mijn moeder op midden in de nacht. Hoe klein en nietig voelde ik mij vrijdag(avond) toen ik naar de Tour keek. Daar zag ik echte mannen vallen en weer opstaan. Niemand die zijn mammie belde omdat hij bloedde, of zelfs ingewanden gescheurd had.

Het was een slagveld zoals vele nog nooit gezien hadden. Ze stuiterden met ruim 70 km per uur over elkaar en over het asfalt. Het was een ravage van jewelste, met vele slachtoffers. Schaafwonden, gebroken en gekneusden ribben, ingeklapte longen en gescheurde ingewanden. Eigenlijk is het te zot voor woorden dat het allemaal kan. Van de week fietste  Maarten Tjallingii al met een gebroken heup nog 40 kilometer een etappe uit. Gister was het de overtreffende trap dat Wout Poels de ambulance uit klom op zijn fiets stapte en nog tien kilometer heeft gefietst voordat hij van zijn fietst gehaald werd. Terwijl mij fietsen met een gescheurde milt, twee gescheurde nieren, een gekneusde long en drie gebroken ribben gewoon levensbedreigend lijkt. Het schijnt er allemaal bij te horen in de topsport.

Bij een bokswedstrijd staan we zelfs op de banken te juichen bij elke rake stoot; hopen we op een knock out. De winnaar met een knock out is een held, krijgt alle lof. De verliezer kan zich vaak niks van de wedstrijd herinneren en weet, krankzinnig genoeg, niet hoe snel hij om een rematch moet vragen. En we vinden het allemaal prachtig.

En dat terwijl boksen natuurlijk een sport is die eigenlijk verboden zou moeten worden. Sterke nog ik durf het een achterlijke sport te noemen. Je zet twee mannen in een ring en laat ze elkaar verrot slaan. Blauwe ogen, bloedingen en botbreuken in gezicht zijn standaard in deze sport. Hersenbeschadiging op lange termijn is aantoonbaar en de voorbeelden van bokshelden die kasplantje zijn geworden zijn legio. In de normale maatschappij wordt je voor het toebrengen van zulk letsel veroordeelt en tijdelijk uit de maatschappij gezet.

Vanavond is weer een gevecht om de wereldtitel zwaargewicht boksen, maar ik denk dat ik even oversla. Ik heb de laatste dagen al genoeg bloed en wonden en andere lichamelijke ellende op de televisie gezien. Sterker nog ik begin er steeds minder te snappen van topsport.  Blijvend lichamelijk letsel hoort bij de sport en wordt voor lief genomen en we vinden ze allemaal bikkels en helden, maar ik vind het volstrekt idioot en belachelijk. Maar goed zolang de sport en de taal van de sport niet van binnenuit veranderd, om met Maarten Ducrot te spreken, zal het voorlopig wel zo blijven.

Ik ga hier uiteraard spijt van krijgen, maar als ik de sport tegenwoordig zie ben ik liever een watje….