Het afscheid van een valsspeler

De zomer is tot nu toe er één van bloed, zweet en tranen. De tranen waren er om het EK voetbal, wat om te janken voor iedereen met een oranje (sport)hart. Het zweten deden de rijders in de Tour de France, maar ook niet met resultaat dan we met zijn allen gehoopt hadden. Het bloed kwam voornamelijk uit mijn keel de laatste weken. Vooraf had ik er waarschijnlijk voor getekend om een herstelperiode te hebben die precies tot het einde van de Tour zou duren, maar toch had ik het liever allemaal iets anders gezien. Gelukkig brak deze week de zon weer door. Niet alleen hadden we eindelijk zomers weer en voel ik me eindelijk weer mens, maar vooral staan de olympische spelen voor de deur.

Na een prachtige opening gisteravond was er vandaag al gelijk een onderdeel waar ik me al weken op verheug met de wegwedstrijd voor mannen bij het wielrennen. Mark Cavendish zou de Gouden medaille wel even ophalen voor de voordeur van Queen Elizabeth. 260 Kilometer en negen maal Box Hill stonden tussen hem en wederom olympische roem. Maar na een voorspelbare Tour liep het vandaag eindelijk anders dan op de Sky tekentafel bedacht was.

Een heerlijke race met kleine teams en zonder oortjes, maar vooral met een hoop renners die wilde rijden. Weliswaar wonnen we geen medaille vandaag, maar ik echt genoten van het rijden van de Nederlandse rijders. Samen met de Belgen en de Noren zaten ze in elke ontsnapping en probeerde ze waar het kon het Britse treintje in de soep te rijden. En dan waren er nog de Spanjaarden en de Zwitsers die, toen de finale begon, er een verschrikkelijke snok aan gaven. Niks berekend rijden, nee gewoon kop over kop en zorgen dat in elk geval in kansrijke positie komt en dan wel weer verder zien. Het was een genot om naar te kijken.

Zoals zo vaak viel in de beslissing in een dood ogenblik, maar dat maakt het juist zo mooi. Even liep de weg naar beneden en viel de kopgroep iets stil. Twee renners begrepen dat dit zo’n moment is waar een koers beslist wordt. Rechts van de weg reed Uran weg en links de Kazach Vinokourov en samen slopen ze bij de rest vandaan.  Het was een genot om naar te kijken. Eerlijke en mooie topsport zoals het vaker zou moeten zijn.

Maar zoals zo vaak gold hier ook dat schijn bedriegt. Mart Smeets zag het al vrij snel en sprak het ook uit. Dit was niet zuiver en eerlijk, dit was gekocht. Het was weer die Kazach die vals speelde. Een dopingzondaar, die eerder al meerdere overwinningen kocht, mocht vandaag tijdens zijn laatste koers winnen van Uran. Eigenlijk hoor ik hier van te walgen, maar ik genoot er van. Tuurlijk was het overduidelijk en hoort het niet, maar je moet wel in de positie zitten om vals te kunnen spelen. En het was vals spelen met wederzijds instemmen. Uran vond zijn  bankrekening blijkbaar belangrijker dan de eeuwige roem van een gouden medaille.

Vino stopt er na de tijdrit komende woensdag definitief mee. Dus hoe kan de valsspeler nou mooier afscheid nemen dan met een magistrale stukje vals spelen op de Spelen…