De herinnering aan '88

Bij elk EK of WK voetbal wordt er teruggekeken naar 1988 toen we het Europees kampioenschap wonnen in Duitsland. Een elftal dat de nationale heldenstatus verkreeg door in het hol van de leeuw deze unieke prestatie te leveren. Iedereen heeft de beelden nog op het netvlies van de 2-1 van Van Basten tegen Duitsland of zijn magnifieke goal in de finale en van de huldiging in Amsterdam. Voor mij was het de eerste echte kennismaking met voetbal. 7 Jaar oud was ik en we werden gelijk Europees Kampioen; mijn maatsstaaf was gelijk bepaald.

Ik was natuurlijk nog een compleet groentje op voetbalgebied en had geen flauw benul dat PSV vlak daarvoor de Europa Cup 1 had gewonnen in Stuttgart. De grote namen zeiden me wel wat maar ik had eigenlijk geen idee wie het waren. Mijn favorieten waren Joop Lankhaar en Wilbert Suvrijn, terwijl de één niet eens meeging naar het toernooi en de andere een reserverol had. Maar ja in het Panini plaatjes stonden ze en hun namen vond ik wel leuk. Via dit Panini boek leerde ik de spelers langzaam kennen en werden ze eigenlijk stuk voor stuk helden.

Van het voetbal heb ik maar weinig gezien, want als 7 jarig ventje mag je natuurlijk niet laat opblijven, Bij avondwedstrijden mocht ik hooguit één helft zien en mijn ouders gingen nooit akkoord met mijn voorstel om dan maar de 2^e helft te kijken. Eigenlijk moet ik ze met terugwerkende kracht nog aanklagen voor mishandeling, want hoe kun je je kind nou de halve finale tegen Duitsland ontnemen. Een wedstrijd die zijn plaats in de geschiedenis heeft gekregen en elke vorm van vaderlands liefde zou hebben aangewakkerd.

De eerste wedstrijd tegen Sovjet Unie was op zondagavond en mocht ik niet zien, maar wat was de deceptie groot toen ik de maandagochtend wakker werd. Er was verloren door een doelpunt van Rats. Dit moest wel een grote voetballer zijn als hij tegen Nederland kon scoren. Ik was onder de indruk van Rats met zijn droge knal. De wedstrijden tegen Engeland en Ierland waren spannend en werden gewonnen. En toen de halve finale tegen West Duitsland, het hele land stond op zijn kop. Ik weet nog dat ik die spanning als jochie voelde en geweldig vond. En toen ik ’s ochtends wakker werd zag ik een papier hangen op de binnenkant van mijn slaapkamerdeur. Ik wist dat de uitslag er op zou staan, maar durfde eigenlijk mijn bril niet op te zetten. Hoe spannend vond ik het, zouden ze hebben gewonnen. De spanning die heel Nederland 90 minuten lang voelde ervoer ik die paar secondes. Ik zette mijn bril op en las dat we in de finale stonden. Een geweldig gevoel maakt zich meester van mij.

Maar ook had ik gelijk grote zorg, want die avond moest de andere halve finale nog gespeeld worden. Italië tegen de Sovjet Unie. Het Sovjet Unie van Rats, de geweldenaar Rats. Oh wat was ik bang voor hem. Elke keer als ik het Panini boek opensloeg zocht ik hem toch even op. Natuurlijk won Sovjet Unie die avond van Italië  en kwamen we de Russen weer tegen in de finale. Maar in de finale heb ik Rats niet gezien, maar hij blijft een naam die nooit zal vergeten.

De finale was op zondagmiddag en was echt spannend voor een klein manneke. Ik wilde helemaal niet buiten spelen, ik wilde de finale zien.  En ik zag Gullit en Van Basten scoren, maar ook Van Breukelen de penalty stoppen. Ik zag onze jongens Europees Kampioen worden.

Het was een uniek toernooi voor me. Niet zo zeer dat ik alles bewust heb meegemaakt, maar na dit toernooi was er geen houden meer aan. Voetbal was de sport en ik wou zelf voetballen, ik wilde alles zien. Maar de spanning van een eindtoernooi zal ik nooit vergeten, Joop Lankhaar zal me ook bijblijven, om nog maar te zwijgen van Rats………